De afgelopen zomer heb ik de eer gehad om een aantal weken te studeren aan de prestigieuze University of Los Angeles in de Verenigde Staten na het winnen van de ECHO Award WO. In deze blog blik ik terug op een enerverende en leerzame zomer in de Verenigde Staten. Lees hier mijn vorige blog.

In mijn vorige blog was ik net drie weken op de UCLA en was ik enorm onder de indruk van de grootte van de campus, door de grote contrasten binnen de stad
LA en vooral ook door de persoonlijke verhalen van studenten die ik op de UCLA campus ontmoet had. Inmiddels ben ik een paar dagen terug in Nederland en
heb ik de tijd gehad om terug te kijken op een prachtige periode in de VS. De laatste weken studeren aan de UCLA waren net zo avontuurlijk en leerzaam als
de eerste weken en heb ik meer inzicht gekregen in het reilen en zeilen aan een grote Amerikaanse universiteit. Sinds ik terug ben gekomen hebben meerdere
mensen aan mij gevraagd wat het onderwijs aan de UCLA nou beter maakt dan andere universiteiten? In deze blog deel ik mijn ervaringen over het studeren aan
een van de topuniversiteit van de wereld en mijn gedachten over deze vraag.

Een sfeer van ambitie en excellentie

Wat mij het meeste is bijgebleven van het studeren aan de UCLA is de meeslepende en inspirerende cultuur en omgeving. Door op de campus te wonen was het
moeilijk om te ontsnappen aan de sfeer ambitie en excellentie. Als ik van de dorms naar de collegezalen liep werd ik omgeven door studenten met kleurrijke
t-shirts met inspirerende slogans erop. Elke student leek wel bij een bepaalde vereniging of projectteam te horen, van de UCLA volunteers group tot de
Afrikan students Union. Op de campus hingen grote banners met quotes van een bekende football coach John Wooden zoals mijn favorieten: ‘Success is never
final, failure is never fatal. It’s courage that counts. “ en “don’t give up on your dreams, or your dreams will give up on you.” Van ’s ochtends vroeg to
’s avonds laat zag je zowel mannen als vrouwen, jong en oud in sportieve kleding op weg of afkomstig van het zwembad, de tennisbaan, de atletiekbaan of de
naar John Wooden genoemde gym. Mensen zijn er constant in beweging, waardoor het bijna onmogelijk is om stil te blijven zitten. Op een paradoxale manier
heb ik de tijd daar ondanks constant in beweging te zijn toch als erg ontspannen ervaren en waren de mensen die ik ontmoette erg open en vriendelijk. Deze
sfeer in combinatie met de prachtige architectuur en goed onderhouden grasvelden en campus maakten dat er een sfeer van excellentie in de lucht hing, een
sfeer waarin je vanzelf gemotiveerd werd om naar meer en beter te streven.

Inspirerende docenten

Iemand stelde na terugkomst de vraag, wat maakt de UCLA nou zo veel beter dan andere universiteiten? Ik kon hier niet direct antwoord op geven maar het
eerste wat in mij op kwam was de manier waarop er les gegeven werd. De manier van college volgen was heel anders dan dat ik in Nederland gewend ben. Ik heb
twee vakken gevolgd: Leadership principles & practices aan de Anderson school of Management en Sustainability & environment aan de faculty of
humanities. Vanaf het eerste college werd er bij beide vakken door de docenten benadrukt dat ze het korte tijdsbestek die we samen hadden optimaal te
benutten door het zowel leuk als leerzaam te maken, elkaar steeds beter te leren kennen en veel met elkaar te discussieren. Bij beide vakken werd er elke
les tijd gereserveerd om in de klas interactief met de lesstof om te gaan met behulp van experimenten, audiovisuele hulpmiddelen, creatieve
groepsopdrachten en uitdagende individuele opdrachten. Zo moesten we bij het vak Leadership verplicht elke les op een andere plek zitten om nieuwe
mede-studenten te leren kennen en bij het vak Sustainability elke les wat over jezelf vertellen voordat de les startte. Dit waren kleine dingen die
uiteindelijk voor een groot verschil hebben gezorgd. Bijna elke les kregen we de gelegenheid om de theorie uit het boek in de praktijk toe te passen door
uitdagende creatieve opdrachten uit te werken, zo leerden we zowel onszelf, de stof als onze mede-studenten beter kennen. Verder was het te merken dat de
docenten met plezier de kennis over hun vak met ons wilden delen en altijd open stonden voor vragen en discussie. Op deze manier wisten de docenten een
sfeer te creëren waarin het leuk werd om te leren en studenten gemotiveerd en met een open mind naar de les gingen. Dit deed mij denken aan een discussie
die ik vlak voor ik vertrok nog met een aantal mensen uit het hoger onderwijs heb gevoerd tijdens de ‘Dag van de Excellentie’. Op de vraag hoe docenten
kunnen bijdragen aan meer excellentie in het hoger onderwijs in Nederland kwamen we tot de volgende conclusie: ‘haal de de docent uit zijn isolement’. De
docent is een essentiële bouwsteen in excellent onderwijs, dat betekent dat de docent in verbinding moet staan met zowel de student aan als de samenleving
zodat de theorie voor de student extra relevant en interessant gemaakt kan worden door het toe te passen op de huidige en toekomstige ontwikkelingen in de
samenleving. Ik heb even kunnen ervaren hoe dit in praktijk aanvoelt, de docenten die ik heb gehad aan de UCLA waren zeker niet in een isolement maar in
verbinding met de studenten en de samenleving.

Diversiteit en talent gaan samen

Excellentie, diversiteit, maatschappelijke betrokkenheid en financiele stabiliteit zijn de vier speerpunten van het bestuur van de UCLA. Alleen studenten
met de beste cijfers en resultaten worden toegelaten en de beste docenten worden aangetrokken op basis van hun wetenschappelijke productie. Het voordeel
hiervan is dat de kwaliteit van het onderwijs op een hoog niveau is. Een nadeel is dat mensen van een minderbedeelde achtergrond uit de lagere
sociaaleconomische klassen minder kans hebben om toegang tot een topuniversiteit als de UCLA te komen. Niet omdat ze een gebrek aan capaciteit hebben, maar
simpelweg omdat ze een gebrek aan middelen en faciliteiten hebben zoals degelijk basis- en middelbaar onderwijs en geld om voor goed onderwijs te betalen.
In mijn vorige blog heb ik hier uitvoerig over geschreven. In de tussentijd heb ik echter de documentaire “Waiting for Superman” gezien, waarin de gebreken
van het Amerikaanse onderwijssysteem duidelijk worden weergeven. Sommige scholen zijn worden “drop-factories’ genoemd omdat ze meer drop-outs dan
gediplomeerden produceren. Veel van deze scholen zijn in de achterbuurten van Los Angeles, dit zijn vaak ook de buurten waar kinderen van migranten en
Afro-Amerikaanse en Latijns-Amerikaanse mensen uit de lagere sociaal-economische klassen opgroeien. De plek waar ze opgroeien bepaalt voor een groot deel
al hun toekomst en de kans is klein dat ze ooit als student de UCLA terecht zullen komen. Om de toegang tot de UCLA voor deze groepen te en hun academische
vaardigheden te verbeteren bestaat het Academic Advancement Program (AAP) van de UCLA. Dat is het meest uitgebreide programma in de VS op het gebied van
diversiteit en excellentie omdat ze een scala aan activiteiten organiseren die er opgericht zijn het studenten van diverse achtergronden te laten
excelleren. Ze organiseren o.a. een aantal Summercourses om studenten klaar te stomen op hun academische carrière, een programma dat ook op de VU i.s.m. de
UCLA aan eerstegeneratie studenten wordt aangeboden. Inspirerende personen zoals Tweedekamerlid hoger onderwijs van de PVDA Tanja Jadnanansing en andere
geslaagde personen uit de samenleving nemen hier aan deel om hun kennis en ervaring met de eerstejaarsstudenten te delen. Net als op de UCLA worden ze in
hun eerste semester begeleid door een ouderejaars student om ze te helpen de eerste obstakels te overkomen. Dit tekent de UCLA, er wordt geïnvesteerd in
het talent van studenten met het doel het beste uit individuen te halen. Ik heb dit van dichtbij kunnen meemaken door een paar dagen mee te lopen bij de
AAP en heb daar geleerd over de pedagogy of excellence.

De pedagogy of excellence

De pedagogy of excellence is een veelomvattende pedagogische filosofie die ten grondslag ligt aan de manier van lesgeven dat door het AAP gebruikt wordt.
De theorie is ontwikkeld door dr. Bermeo van de UCLA waarin de gedachte centraal staat dat hoge verwachtingen van een student leiden tot betere prestaties.
Als men een sfeer weet te creëren doet waarin vertrouwen in de studenten wordt gecommuniceerd, waarin de student wordt uitgedaagd hoge doelen te stellen en
naar persoonlijke en academische excellentie te streven. De student wordt hierbij niet gezien als een risicofactor maar als een persoon met talent en de
potentie om te excelleren. Dit betekent dat er geen genoeg wordt genomen met gemiddelde prestaties of een zesjescultuur, men heeft hoge verwachtingen van
de student, men gelooft in de potentie en de kracht van de studenten, ook als ze van een minderbedeelde achtergrond afkomstig zijn. De pedagogische methode
wordt niet alleen in woorden geuit maar ook in daden omgezet en in middelen die worden ingezet om excellentie onder deze studenten te stimuleren. De
gedachte hierachter is dat mensen de cultuur van het instituut waar ze werken of studeren internaliseren. Men erkent hierbij de culturele en sociaal
economische achtergrond van studenten en de manier waarop dit effect kan hebben op hun leertraject. Veel van de studenten die deelnemen aan het AAP hebben
zware obstakels moeten overwinnen om op de UCLA terecht te komen. Zo leerde ik een meisje kennen afkomstig van de Los Angeles Highschool, ze vertelde dat
haar moeder voedselbonnen moest gebruiken om maandelijks rond te komen en dat de meerderheid van haar schoolgenoten uit vergelijkbare armoedige
omstandigheden kwamen. Velen hebben dan ook nooit hun middelbare diploma gehaald. Ondanks het feit dat ze van een “drop-out factory” afkomstig was heeft ze
haar middelbare school met goede cijfers afgerond waardoor ze dit jaar mocht beginnen aan een studie op de UCLA. Ze is geïnspireerd door de woorden van
Henry Ford: “Whether you think you can, or you think you can’t–you‘re right.” Zo deden er dit jaar meer dan
200 eerstegeneratiestudenten mee aan de Summercourses van de AAP.

Terug in Nederland

Vol enthousiasme kwam ik na een paar weken in de VS te hebben gestudeerd en gereisd terug in Nederland. De Summercourse aan de VU was dit jaar weer
geslaagd met en meer dan 100 betrokken studenten maar ik ben geschrokken door de verhalen van vele vrienden en mede-studenten die worden geconfronteerd met
langstudeerboetes en instellingscollegegelden die ze moeten betalen om hun studie af te ronden. Mijn eerste dag terug op de VU viel mij n oog direct op het
voorpagina artikel in ons universiteitsblad AdValvas getiteld ‘De nachtmerrie van Geert Wilders’. Een artikel waarin dr. Maurice Crul wijst op de trend
binnen hogere onderwijs instellingen in Nederland. Binnen een aantal zal de meerderheid van de studenten op hogescholen en universiteiten in een Randstad
een niet-westerse achtergrond hebben. Tegelijkertijd worden alle programma’s zoals de Summercourse VU die gericht zijn op diversiteit en excellentie
wegbezuinigd. Geen goed teken. Een paar dagen later stond de VU in het nieuws om de protestacties tegen de rigoureuze bezuinigingen die worden doorgevoerd
binnen de instelling. Werknemers zien de instellingen veranderen in een onderwijsfabriek waarin niet de kwaliteit van het onderwijs centraal staat maar het
bedrijfsresultaat aan het einde van het jaar. In de lijsttrekkersdebatten voor de verkiezingen lijkt men het meer over het wel of niet terugtrekken van de
langstudeerdersboete te hebben dan over concrete maatregelen om de kwaliteit van het beroeps en hoger onderwijs naar een hoger niveau te brengen. Ik ben
terug in Nederland, maar ik hoop dat zowel studenten, docenten als beleidsmakers iets kunnen leren van wat ik heb kunnen ervaren aan de UCLA. Dat is dat
alle studenten de potentie hebben om te excelleren er een omgeving wordt gecreëerd die dat toelaat, met docenten die in verbinding staan met hun studenten
en de samenleving en een instelling die ernaar streeft het maximale uit de mensen te halen.

Mitchell Esajas heeft de ECHO WO Award 2012 gewonnen daarnaast hebben vier andere Nederlandse studenten een ECHO Award gewonnen en de Summercourse aan de UCLA gevolg, lees hier meer over de ECHO Foundation.